Week 25
Orkest De Ereprijs trakteert op nieuwe noten
Ruisende bladeren voegen zich bij de ritselende klanken van een slagwerker. Vogels zingen een contrapunt tegen liggende fluittonen. Uit luidsprekers klinken grommende geluiden die ook van een graafmachine van de straat zouden kunnen komen.
Orkest De Ereprijs wil de hedendaagse muziek op plekken brengen waar die doorgaans niet te beluisteren valt. Daartoe toert het moderne-muziekensemble langs zes Nederlandse musea met speciaal daarvoor gecomponeerde muziek. Zes Nederlandse componisten kregen de opdracht een stuk te schrijven bij een (onderdeel van de) collectie van een van de deelnemende musea.
Met zijn charmeoffensief deed De Ereprijs afgelopen zaterdag Haarlem aan. In de tuin van het Verwey Museum dompelde het ensemble het publiek op stoeltjes, krukjes en zitzakken gratis en voor niets onder in verschillende klankwerelden.
Speciale aandacht was er voor ‘Oude Meesters 1’ dat Klaas de Vries voor het Verwey Museum schreef. Het was nog lastig iets in de collectie te vinden dat hem kon inspireren, lichtte de componist zelf toe. Totdat een vriend hem wees op het beroemde Droste-blikje. Het concept van oneindigheid bracht hem tot wat het eerste deel moet worden van een zevendelige cyclus waarin componisten uit het verleden weer tot leven worden gewekt. In dit eerste deel verdeelt De Vries fragmenten van Machaut en signaalachtige motiefjes over vier groepjes musici.
Aan het slot komt alles samen in een wilde 11de-eeuwse dans die ons met Stravinskiaanse ondertonen terugvoert richting het heden.
Mooi is het contrast met ‘Distant Trinity’ van Vanessa Lann. In die verstilde, compositie, geïnspireerd door een middeleeuws schilderij uit Kasteel Huis Bergh, worden koraalachtige melodieën doorsneden door afgemeten piano-akkoorden.
Wilbert Bussink wekt in ‘Fernorchester’ met elektronische geluiden en gedempte koperblazers een bijzonder droomwereld op, terwijl Corrie van Binsbergen met fladderende houtblazers, koperkoralen en jazzy piano-akkoorden met ‘Soms begin ik bij de lucht’ een fraai klankschilderij aflevert. In ‘For Bello’ rijgt Pete Harden een ketting van stuiterende noten. De Haarlemse componist Klas Tortstensson, ten slotte, vangt het Rietveldpaviljoen van het Kröller-Müller Museum in wisselende structuren en strakke akkoorden.
Dirigent Gregory Charette leidde het ensemble even trefzeker als enthousiasmerend en toonde zich zo voor de luisteraar een ideale gids door het muzikale museum.